Afgelopen week stuurde onze schoondochter, juf Shelly, een tekening. Nu de school weer was begonnen wilde ze graag dat de kinderen elkaar even goed zouden bekijken voor de hernieuwde kennismaking. En wat doe je dan, je gaat elkaar tekenen. In groep drie betekent dit ook dat je juf kan tekenen en dat deden de kids. Dit was het bijschrift bij de tekening die Shelly met ons deelde: ‘Als kindjes uit je klas juf tekenen met uitgroei, wordt het hoogste tijd voor de kapper.’

Nooit meer vanzelfsprekend

We mogen weer. De blijdschap in de ogen van Shelly, dat ze de jongste kinderen uit haar klassen weer zou zien, is met geen pen te beschrijven. Of toch, het is een vorm van blijdschap die alles te maken heeft met liefde en aandacht voor elkaar.

Dat bedenk je toch niet

Wie had in januari dit jaar kunnen bedenken dat we in Nederland massaal blij zouden zijn van het bericht dat we weer naar de kapper mogen. Wie had kunnen bedenken dat een ministerraad zich over het bezoek aan kappers, schoonheidsspecialisten en andere professionals in de persoonlijke verzorging zou buigen en zich zou laten adviseren door tal van experts. Is het besef dat uiterlijke verzorging een eerste levensbehoefte is nu daadwerkelijk breed doorgedrongen of wordt dit alweer heel snel vanzelfsprekend?

Tegeltjes wijsheid

Niet eerder was het belang van uiterlijke verzorging zoveel besproken als afgelopen weken. Mijn oma, die al jaren geleden op 93 jarige leeftijd haar laatste reis startte hoeft dit allemaal niet mee te maken maar haar wijsheid is van alle tijd. Een van de tegeltjes naast de Friese staartklok leerde mij als klein kind al: “Je beseft pas wat je hebt als het er niet meer is. Met het verbieden van de dienstverlening van professionals in de uiterlijke verzorging werd ineens heel duidelijk hoeveel waarde wij hechten aan onze verzorging.

Een minister president met een hoofd vol gel

Nog nooit werd zoveel gesproken over de kapper. De eerste week ging nog wel voor de meeste mensen, maar vanaf de tweede week van de gedwongen sluiting van salons en het verbod op het uitoefenen van contactberoepen zwelde de golf van berichten aan. Het besef drong door dat wat eens zo vanzelfsprekend was er niet meer was. Iedereen had het erover. Er werd zelfs door de regering gesproken over professionals in de uiterlijke verzorging. Ja, zelfs het kapsel van de minister president werd nieuws. Hoe hield hij zijn zorgvuldig gekapte imago in stand terwijl hij ook niet naar de kapper mocht. Ook zijn haren waren op weg naar een studentikoze look. Als voorbeeld voor Nederland was hij wel de laatste die zijn haar mocht laten knippen nu de kappers, door de overheidsmaatregelen, hun werk niet mochten doen. Hier werd zelfs verantwoording voor afgelegd in het nieuws. (rtl nieuws).

Zien we nu ook allemaal het speciale

Nederland mag weer. De salons draaien overuren om de achterstallige verzorging in te lopen en weer inkomsten te hebben zodat ze de rekeningen, die gewoon door zijn gegaan, alsnog kunnen betalen. Maar er is een groep in Nederland die nog steeds thuis moeten blijven, een groep mensen die even niet alleen stonden omdat ze niet naar de kapper konden, maar omdat ineens niemand naar de kapper mocht. Nu de mensen die het ‘gewoon’ kunnen betalen weer naar de kapper mogen dringt het besef nog sterker door dat er een groep mensen is voor wie dit niet gewoon is.

Uiterlijke verzorging, zoals een bezoek aan de kapper, is voor een grote groep mensen een luxe die zij zich financieel niet kunnen veroorloven.

Steun vanuit eigen ervaring

We hebben jullie gehoord. Nu iedereen heeft kunnen ervaren wat het is als je niet naar de kapper mag, als je je nagels of voeten niet kunt laten doen of je huid niet kan laten behandelen, de roep om toegang tot uiterlijk verzorging heeft massaal geklonken in de lock down. En nu doen wij de oproep. Dat we weer mogen is nog steeds voor een grote groep mensen verre van normaal. En voor die mensen zetten wij ons in.

Samen, elkaar steunen, er voor elkaar zijn en je inzetten voor die mensen die dit het hardst nodig hebben is voor de professionals die zijn aangesloten bij de BeautyBank al jaren het normaal. Wij hebben de bevestiging dat zij zich willen blijven inzetten. Daarom blijft de BeautyBank zich inzetten de verbinding te maken zodat meer mensen kunnen stralen.

Steun de BeautyBank

De BeautyBank is ontstaan vanuit de gedachte dat van iedere situatie iets moois gemaakt kan worden. Dat vraagt een eigen manier van kijken. Een manier van kijken die Beauty-professionals van nature hebben en die ze als mensen-mensen graag samen doen. Als je dan niet samen in de spiegel mag kijken dan doet dat pijn. En wij bedachten dat we die pijn iets wilden verzachten door de blik te verleggen. Maar waar naar toe dan?

Bewust wat?

Bewust wording. Geen enkele campagne heeft ooit het effect gehad op het aanzien van beroepsgroepen als wat de huidige virale campagne teweeg brengt. Ineens staan al de beroepsgroepen, die eerder als rest of roeping werden beschreven, hoog in aanzien. Nog nooit was zo duidelijk hoe vreselijk hard wij elkaar nodig hebben en hoe belangrijk al deze aandacht-beroepen zijn. Wij zijn wel eens jaloers en blij tegelijk geweest op de slogan ‘Aandacht maakt alles mooier’ En wat zijn we ons ineens bewust van het feit dat we onze eigen aandacht terughebben.

Wat zijn we ons ineens bewust van het feit dat we onze eigen aandacht terughebben.

Vier de aandacht

Hallo mooi, wat fijn dat je er bent

Als wij, in alle tijd die we nu ineens extra hebben, om ons heen kijken dan zien we zoveel moois. Noem ons dromers, noem ons idealisten, gelukkig staan wij daarin niet alleen. Natuurlijk schiet bij ons af en toe ook de paniek in ons lijf. Dan neemt ons hoofd ons mee in allerlei hele rationele gedachten. Gedachten die vaak totaal niet helpen omdat ze of in het verleden zijn, wat niet meer is, of zich in de toekomst afspelen, en dat weten we nog niet. Nu is waar we zijn, nu is waar we willen doen…

Als bij ons de paniek in ons lijf schiet dan gaan we schoonmaken, of toch maar even wandelen op dat afgelegen weggetje. We zoeken de natuur op gaan als het even kan met onze blote voeten door het gras. Dan leiden we ons hoofd vol rationele gedachten af door al de andere zintuigen te kietelen, want er is zoveel moois voor elk zintuig.

We willen het allemaal aan jullie geven

We willen iets moois doen voor de mooimakers. En de inspiratie ligt voor onze voeten. Kijk naar al dat moois. Luister naar de roep van de natuur, je hoort niet alleen het lied van de mooimakers, je ruikt het, je proeft het, je voelt de energie van het nieuwe leven in het voorjaar. De natuur gaat door, geeft het goede voorbeeld. Geuren, kleuren, geluiden, we zouden ze allemaal in hun volle overgave met jullie willen delen uit dankbaarheid. En dit is het geworden

Een envelope vol fijne beleving

We wilden even de aandacht van de beauty-professionals vangen. Iets in handen geven waar je iets mee kan doen. De zintuigen prikkelen, inspireren en natuurlijk een vooruitkijkspiegel delen. Vorig jaar strooiden wij de zaden van de Pollinators overal om ons heen rond op plekken waarvan wij wisten dat de zaadjes ongestoord zouden kunnen kiemen en de plantjes zich zouden kunnen ontwikkelen tot prachtige bloemen die met hun prachtige kleuren, geuren en smaken de bijen, hommels en zweefvliegen zouden verleiden zodat zij, vanuit samen genieten, het leven mooi kunnen laten voort bloeien.

oproep, steun de kleine zelfstandige #betaaljekapper

Vandaag kreeg ik een berichtje met een link naar een video van Johnny de Mol met een eerbetoon aan Mama. Omdat we bij de BeautyBank zoveel mama’s tegenkomen waarvoor niets vanzelfsprekend is dacht ik, ik deel dit eerbetoon voor alle die mama’s omdat niets vanzelfsprekend is.

December is een maand die dubbel kan voelen. Het is de maand van samen en eenzaamheid. Het is de maand van overvloed in schril contrast met gebrek. Maar het is ook de maand waarin helder wordt dat mooi niet veel moeite hoeft te kosten en dat er in hele eenvoudige, voor de hand liggende maar zo snel over het hoofd geziene dagelijkse dingen, hartverwarmende verhalen verstopt zitten.

De magie van een glimlach

Wij wilden vanuit de BeautyBank graag iets delen dat makkelijk doorgegeven kan worden. Iets wat geen geld kost en zich ook zonder geld eenvoudig en snel kan vermenigvuldigen.

Wij bekijken de wereld door de vooruitkijkspiegel. Als we door de vooruitkijkspiegel kijken dan is het eerste wat ons opvalt dat stralende mensen iets gemeenschappelijk hebben. Stralende mensen hebben een glimlach. Hoe mooi en krachtig is een glimlach en wat deze teweeg brengt ..

Wij kregen meer dan een glimlach toen we het prachtige werk van Lavievita zagen en dit bracht ons op een idee,

Het verhaal van Mr Bauble

Het verhaal van Mr.Bauble begint bij een krachtige vrouw die door het diepste dal van haar leven ging en daar uit terugveerde door vanuit haar hart de liefde en creativiteit te laten stromen in het creëren van werkelijk unieke karakters. Zo zagen wij naast al zijn andere vrienden Mr Bauble ontstaan. Zijn stoere uiterlijk trok onze aandacht want hij toonde ook iets kwetsbaars en daarmee had hij ons hart gestolen, we wilden hem niet bij zijn vrienden en vertrouwde omgeving weghalen en vroegen aan Lavievita of het mogelijk was om zijn broer te creëren, en zo geschiedde.

De glimlach van Mr B Bauble 2.0

We werden met beelden op de hoogte gehouden van het ontstaan en de geboorte van deze stoere vent, “wat voor uitdrukking wil je op zijn gezicht” werd ons gevraagd”

Een creatieve geest leg je niet op hoe jij dat dan ziet en gaven we aan, lees de gedachten achter de Beautybank, en zo werd Mr Bauble 2.0 geboren, met open armen en een kom maar bij mij emotie heeft hij een speciale plek in ons hart gekregen.

Een Glimlach voor iedereen

Deze glimlach willen wij graag delen en wensen al onze Beautyprofessionals die belangeloos een glimlach toveren voor onze clienten die het moeilijk hebben een prachtig nieuwjaar,.maar ook onze vrijwilligers, donateurs, sponsoren en vrienden die ons Goede doel met heel hun hart ondersteunen.

Liefs, Karin & Ronald en ons hele team

Wil je meer weten over de maakster en haar prachtige creaties,
kijk dan op haar Facebookpagina: laVieVita

Geheel blij verrast ontving ik onlangs via onze Facebook pagina een bericht van Iris. Zij vroeg of zij make-up mocht doneren en of daar voorwaarden aan zaten? Wat een prachtig initiatief en wat geeft dit initiatief van Iris een warm gevoel want: de Beautybank gedachte leeft!

Bij de BeautyBank hebben we al heel vaak gesprekken gehad over waar we nu eigenlijk voor staan.  Als kapper lag het voor de hand te starten met haren maar ons uiterlijk wordt door zo veel verschillende dingen bepaald. Make-up en de rol van de make-up industrie zijn ook regelmatig onderwerp van gesprek geweest. Dit is namelijk heel tegenstrijdig en de gesprekken gaan er soms stevig aan toe. Als BeautyBank willen we ons graag inzetten voor zelfvertrouwen vanuit je uiterlijk. Dat houdt wat ons betreft in dat je vooral helemaal jezelf kan zijn in al je eigen pracht. Dat is soms lastig als de make-up makers steeds weer van die ideaalbeelden op ons afvuren waardoor we best wel eens aan onszelf kunnen gaan twijfelen. Maar we  zien steeds meer aandacht voor de rol van make-up in het pure.  Make-up kan echt helpen met het versterken van die punten in je uiterlijk die je blij maken en waar je trots op bent. Met make-up kan je natuurlijk ook de dingen verdoezelen waar je minder blij mee bent of dat wat je zelfs onzeker maakt bedekken of verhullen. Vrouwen zullen over het algemeen nooit zonder make-up lopen. Het hoort er bij maar ook voor make-up geldt dat het verre van vanzelfsprekend is op het moment dat mensen financieel klem zitten.

Make-up als donatie

Toen ik Iris vroeg hoe zij op het idee was gekomen vertelde ze: “Ik was aan het Googelen met de termen ‘beautyproducten doneren’ en ‘make-up doneren’.  Bij de resultaten zag ik de website van de BeautyBank. Ik ben meteen gaan lezen en rondkijken en het leek mij wel een goed doel om make-up spullen aan te doneren.”

Make-up doneren voorwaarden

De make-up donatie van Iris zette ons aan het denken. Wat moesten nu de voorwaarden van make-up donatie zijn. Iris stuurde een foto met haar pakket klaar voor verzenden en een paar dagen later kwam het liefdevol samengestelde pakketje met make-up spullen binnen. Nieuw, ongebruikt, niet over de datum waren de onze eerste gedachten en het prachtige setje van Iris voldeed helemaal.

Donatie die in beweging zet

Nu zet de make-up donatie van Iris ons nogmaals in beweging. We beseffen dat make-up net die touch kan zijn die mensen extra kan laten stralen en extra kracht doet stromen. Met de make-up van Iris kunnen we dus zeker iemand blij maken. Maar hoe gaan we dit prachtige gebaar doorgeven? Wie gaan we blij maken met een toilettas vol zelfvertrouwen gegeven vanuit een warm hart?

Jij kent de persoon die de BeautyKit verdient

Op Facebook plaatsen we een aparte afbeelding van de BeautyKit. Tag de vriendin of kennis waarvan jij vindt dat deze persoon in aanmerking komt voor de BeautyKit. Wie weet zorg jij er voor dat we met de donatie van Iris iemand blij maken die jij kent.

Ga naar Facebook, like de BeautyBank pagina en tag de persoon die jij wil voordragen in de BeautyKit afbeelding. Deel het met zoveel mogelijk mensen want wie weet breidt het initiatief van Iris zich verder uit en kunnen we binnenkort meer mensen blij maken.

Zelfs voor wie geen woord Spaans verstaat is het verhaal van José er een waar het kippenvel van over je hele lichaam gaat. Hij verloor alles
als gevolg van een ongeval waarbij het uiteindelijk zo ver is gekomen dat hij intussen al meerdere jaren op straat leeft. De straat biedt José weinig gelegenheid voor persoonlijke verzorging en iedereen kent de wilde witte haren en vrolijke verschijning op het plein onder de bijnaam ‘El Espiritu de la plaza’, de geest van het plein. De lokale kapper ziet meer in de vrolijke maar onverzorgde José en nodigt hem uit in de stoel plaats te nemen. Laat je verrassen door de ware Jose  die stralend tevoorschijn komt.

De Engelsen hebben een mooi spreekwoord “Never judge a book by it’s cover”. Letterlijk betekent dit dat we een boek niet alleen op de omslag mogen beoordelen. Willen we weten of het een interessant, spannend, romantisch of lekker lezend boek is, dan zullen we echt tijd moeten investeren en ons er in verdiepen.

Dit spreekwoord geldt uiteraard voor meer dan boeken. Ook als het gaat over mensen hebben we vaak in de eerste blik al een oordeel geveld terwijl we ons nog helemaal niet in de persoon verdiept hebben. We denken dat we in staat zijn in één oogopslag te weten met wie we te maken hebben maar die vlieger gaat meestal niet op. Sterker, we kunnen er ongelooflijk naast zitten

Blinde auditie

Afgelopen jaren heeft The Voice of … niet alleen Nederland veroverd maar heel veel landen in de wereld. Waar in andere talentenjachten de juryleden de deelnemers afkraakten, ‘Ze waren te dik, te dun, er deugde niets van hoe ze eruit zagen beoordeelt de jury van The Voice alleen de stemmen. En niet alleen voor de juryleden maar ook voor de miljoenen kijkers hebben de blinde audities tot grote verrassingen geleid. Die verrassing is nu precies wat het leven zo leuk maakt maar we gunnen onszelf veel te weinig tijd voor het ontdekken van de verrassing,

De snelheid van oordelen

Het tempo waarin het leven zich afspeelt wordt steeds hoger en niemand lijkt zichzelf nog de tijd te gunnen zich in iets of iemand echt te verdiepen. Het is zo makkelijk klakkeloos aan te nemen wat de televisie of online media ons voorschotelen. Niet alleen vuren ze, in een razend snel tempo, in blokjes van seconden beeld en videofragmenten op ons af, ze zorgen er ook voor dat deze direct gevolgd worden door (voor)oordelende over hoe we mensen moeten zien en beoordelen. Pas je niet in het plaatje dan hoor je er niet bij, tenminste dat is de suggestie die gewekt wordt. En de anonieme massa gaat daar in mee. Veilig vanuit de huiskamer en ver weg verstopt achter de smartphones slaan ze genadeloos toe met ongezoute reacties.  Want via de media denkt men mensen te kennen zelfs als men ze nog nooit in het echt ontmoet heeft. Maar is het beeld dat gecreëerd wordt wel de werkelijkheid?

Bij nader inzien

In een wereld waar alles draait om gemak en snelheid wordt het steeds belangrijker zelf weer in control te komen. Als het aan de reclame en media ligt willen zij alles wel voor ons bepalen maar zij richten onze wereld in volgens het beeld van de partijen die het meest betalen. Niemand wil toch beoordeeld worden op basis van de criteria die reclamemakers, bedrijven en programmamakers bepalen. Als het aan mij ligt dan wil ik graag, net zoals in The Voice, aangenaam verrast worden op het moment dat ik mensen beter leer kennen. Niet direct vertrekken vanuit een opgelegd (voor)oordeel op basis van hoe ze er uit zien maar eerst eens ontmoeten en ontdekken wie de andere persoon werkelijk is. Want als je doorvraagt dan zal je negen van de tien en waarschijnlijk zelfs negenennegentig van de honderd keer merken dat de eerste uiterlijke indruk vervaagt op het moment dat je mensen beter leert kennen.

Het klinkt misschien afgezaagd maar de uitspraak “Het mooiste dat je kan worden dat is ‘jezelf'” ligt de Beautybank nauw aan het hart. De professionals die zich inzetten voor de BeautyBank zijn als mens oprecht in jou geïnteresseerd en weten elk op hun eigen vakgebied het mooie van jou te versterken waardoor jij vanuit jezelf weer kan stralen.

Vandaag is het vrijdag de 13e! Ojee! Of juist een geluksdag?

Ikzelf sta er altijd wel even bij stil. Ik ben iets voorzichtiger met autorijden etc. Eigenlijk gewoon in het kader van “Je weet maar nooit”. Ik zou ook liever niet op huisnummer 13 willen wonen; stel je voor dat je daar een ongeluk krijgt. ;-). Ik heb weleens begrepen dat soms huisnummer 13 wordt overgeslagen, net als rijnummer 13 in vliegtuigen en verdieping 13 in flatgebouwen.

Ruim tien jaar geleden heb ik een mooi engeltje gekregen, in een roodfluwelen doosje. Dit engeltje is inmiddels gebroken, maar ook de gebroken versie draag ik nog steeds bij mij in het doosje. Of dat geluk brengt…… daar ben ik niet helemaal zeker van. Echter, het weggooien van het kapotte engeltje zal wellicht wel ongeluk brengen. Inmiddels zitten er meerdere items in het doosje zoals een mini hoefijzertje, een oud armbandje van mijn oma, een gelukspoppetje, een hartje, een kraaltje. Je kunt zeggen dat het doosje nagenoeg vol zit met “”geluk”. Ik ben er dan ook zeer gehecht aan geraakt. Hoe klein mijn tas ook is die ik met mij meedraag, het rode doosje gaat altijd mee. Mensen die dit niet weten zijn altijd erg nieuwsgierig wat er in dat rode doosje zit. Op Schiphol is dit eigenzinnige doosje ook een keer meegenomen want er zaten allerlei rommeltjes in die nog even een keer moesten worden gecheckt. Ik gok erop dat de persoon in kwestie zelf wat geluk zocht. ;-). En nee, niet dat ik helemaal nooit ongeluk heb gekregen door het bij me dragen van dit doosje, maar vast wel een stuk minder! 😉

Er zijn veel verschillende en uiteenlopende verhalen over vrijdag de 13e.
Vaak hebben we het bij vrijdag de 13e over “ongelukken” in de letterlijke betekenis echter, er zijn ook andere vormen van ongeluk.

Zo raakte ik gistermiddag aan de praat met een dame van middelbare leeftijd (rond de 50). De combinatie van een nieuwsgierige peuter en een klein hondje is een uitgelezen moment om een praatje te kunnen maken. Hondje Sem was net zo nieuwsgierig dus deze match was al gauw gemaakt. De vrouw was razend enthousiast en begon te vertellen over de geschiedenis van haar hondje. Hij kwam op het moment dat ik hem echt ongelofelijk hard nodig had, na alle ellende. Het waaide enorm hard en het begon te miezeren, dus ik vroeg deze dame of zij tijd had voor een kop warme thee / koffie. We zochten een fijne plek bij het raam op. Sem had toch al de tijd van zijn leven. Ze vertelde mij zo’n aangrijpend verhaal..

“Na een heftige thuissituatie welke al jarenlang voortsleepte heb ik met behulp van een coach de stekker uit mijn huwelijk getrokken. 23 jaar getrouwd geweest waaruit 2 zoons zijn geboren. Ik vertrok vanuit mijn heerlijke vertrouwde woning om vervolgens in een flat te gaan wonen samen met mijn twee zoons. De jongens zetten hun levens voort en gingen studeren/ stappen en hadden een bijbaantje. Ik vond mijn draai niet in mijn nieuwe huis, financieel had ik enorm veel moeite om mijn hoofd boven water te houden. Mijn ex-man weigerde alimentatie te betalen, en aan de rechtszaken ben ik helaas ook veel geld kwijtgeraakt.
Mijn jongens wilde ik hier niet mee belasten dus droeg ik deze last op mijn schouders. De 36-urige werkweek in een winkel ging mij  dan ook steeds zwaarder vallen; lange dagen op mijn benen staan leek ik steeds minder goed aan te kunnen, ik had vaker griep, en vaak verscheen ik met een niet al te uitgeslapen gezicht op het werk.

Mijn werkgever had in de gaten dat er iets mis was, maar in plaats van naar mij te luisteren had ik het gevoel dat hij mij het liefst wilde “lozen”. Ik was toch al oud en hij kon voor het salaris dat hij mij betaalde beter twee schoolverlaters aannemen. Waarom zou hij nog met mij willen werken? Een vrouw die zoveel ellende doormaakt die wil je toch niet handhaven?
Na meerdere gesprekken, ziekmeldingen, en negatieve beoordelingen, noemde mijn werkgever het een onoverkomelijk verschil van mening en heeft mij ontslagen. Hij heeft mij vaarwel gezegd na 15 jaren trouwe dienst. Ik heb mijn ogen uit mijn hoofd gehuild. De jongens snapten er helemaal niks van en vertrouwden erop “Mama, jij hebt zo een andere baan!”.

Ik viel in een diep zwart gat en had nergens meer zin in. De rekeningen stapelden zich op, de brieven van de advocaten werden heftiger, mijn ene zoon vertrok om op kamers in Amsterdam te gaan wonen, en mijn andere zoon vond zijn ware liefde in het oosten van het land. Daar zat ik dan alleen, zonder baan, zonder iemand om voor te zorgen, iets wat ik het allerliefste deed.

Langzaam maar zeker verloor ik het plezier in het leven en won de zwaarmoedigheid het terrein. Vriendinnen herkenden mij niet meer, ze dachten dat het voornamelijk de scheiding was die er enorm had ingehakt, dat ik mijn baan ontzettende miste konden zij zich niet goed voorstellen. Ze vonden dat ik mijzelf bij elkaar moest rapen en dat ik nu eindelijk tijd had voor dingen waar ik, toen ik nog 36-uur werkte, geen tijd voor had. Maar ik deed niks, ik had nergens zin in. En nu mijn jongens de deur uit waren was er ook niemand meer die op mij “lette”. Niets kwam er uit mijn handen, ik die altijd zo actief was geweest, zat nu als een zielig vogeltje op de bank. Er waren dagen dat ik niet eens de deur meer uitkwam, ik vond alles negatief en ook mijn sollicitaties liepen op niks uit.

De tijd heelde geen wonden in mijn geval. Mijn ex kreeg een nieuwe relatie en had zijn leven weer helemaal op orde. Maar bij mij was het een ander verhaal; ik verloor mijzelf in negativiteit en ik kon het tij op de een of andere manier niet keren. Ik zag alles somber in, kamde mijn lange haren niet meer en verzorgde mijzelf totaal niet meer.

Totdat de alleenstaande moeder van een vriendin van mijn oudste zoon plotseling overleed, ook weer een hele heftige en verdrietige periode. Zij had nog een hondje Sem, en dochterlief studeerde en had geen plaats en tijd voor Sem. Ze vond mij de perfecte persoon voor hondje Sem, en smeekte mij om hem te nemen. “Ik voel mij pas echt gerust als hij in een enorm liefdevol huisje terecht komt, en dat is bij jou. Bovendien kan ik Semmy dan ook zo nu en dan nog bezoeken”.

Ik betwijfelde of ik wel goed voor Sem zou kunnen zorgen maar ik zei ja, en het is écht de allerbeste beslissing die ik heb genomen in mijn leven. Met Sem is de zon teruggekomen in mijn leven. Hij was ongelofelijk snel aan mij gewend, ik neem hem overal mee naartoe. Hij eet bij mij aan tafel uit  zijn eigen bakje, hij slaapt op het voeteneind van mijn bed, gaat mee uitwaaien aan het strand. Ik spreek weer mensen en ik ben zielsgelukkig. Dankzij Sem ben ik weer veel gaan wandelen en na elke wandeling -die steeds langer werden- lagen we samen te slapen op de bank. Na elke wandeling viel er een stukje verdriet van mij af.

Ik heb mijzelf bijeen geraapt en ben weer actief aan het solliciteren, geen 36-uur meer want Sem heeft mij nodig en dat voelt geweldig. Nu doe ik huishoudelijke werkzaamheden bij ouderen en het fijne is dat ik  bij sommige cliënten Sem mag meenemen. Ik straal weer en ben weer een leuke, actieve en betrokken (schoon)moeder voor de jongens.

“Sem maakt mij aan het lachen en soms huilen van geluk.“

Het voelde enorm bijzonder dat deze dame mij zo in vertrouwen heeft genomen. Ik vertelde haar dan ook direct over de BeautyBank. Ze vond dit prachtig en vertelde “ Als ik in mijn slechte periode had geweten dat er zulke bijzondere mensen bestaan had ik mij zeker aangemeld, want dit steuntje in de rug kon ik goed gebruiken.”

Lieve W., ik wens je heel veel geluk toe met Sem en je twee jongens. Bijzonder om te zien hoe Sem jou weer heeft kunnen laten stralen. Ongelofelijk wat voor verhaal(en) een mens bij zich draagt.

Voor alle anderen, geniet van deze “bijzondere” dag en doe voorzichtig! 😉

Liefs,
Mireille

www.beautybank.nl
mireille@beautybank.nl

De BeautyBank is niet zomaar ontstaan. In de BeautyBank Iigt een heel diep verlangen geworteld. Dit verlangen heb ik eigenlijk pas na een lange zoektocht onder ogen gezien. Misschien, als ik wat eigen ervaringen deel, dat het onderliggende verlangen duidelijker wordt en onder ogen komt van mensen die net als ik de bodem één of meerdere keren hebben geraakt. Ik weet dat er vanaf de bodem altijd weer een weg naar boven is en ook al lijkt het soms verdomd alleen, je staat er nooit alleen voor. Soms komt de steun uit onverwachte hoek.

Over het meervoud van leven

Ieder leven is uniek en ieder huisje heeft zijn kruisje oftewel, hoe mooi levens van mensen ook lijken ergens krijgen we allemaal onze portie tegenslag en ellende te verwerken. Alles voor mezelf houden werkte bij mij niet. Ik moest en moet nog steeds praten met mensen. Horen wat zij meemaken en delen wat ik meemaak omdat ik weet dat de antwoorden misschien wel besloten liggen in hetgeen anderen meemaken, en omgekeerd. Praten over het leven vraagt lef en kan je leven weer in beweging brengen. Bij mij gebeurde dat menigmaal in de kappersstoel met een goed gesprek.

Een goed gesprek

Potver…. Als ik mijn verhaal wel eens deel dan hoor ik mezelf steeds vaker zeggen “het lijkt wel of ik een GTST aflevering” beschrijf. Jarenlang liep ik rond met zaken die ik echt met niemand wilde delen. Schaamte, angst, met de jaren wist ik dat steeds meer te overwinnen. Ik durfde te praten over wat mij overkomen was en overkwam. Waar ik lang geleden achter mocht komen is dat er altijd mensen voor je zijn zonder dat ze daar iets voor terug verwachten.

Met lege handen en jezelf

“Hier sta ik, wie had dat kunnen denken. In drie jaar tijd van alles voor elkaar naar alles weg” Dat was ooit de openingszin van een nieuwe cliënt in de tijd dat ik zelf nog een kapsalon had. Deze zin en het verhaal dat mij ooit verteld werd echode in mijn hoofd toen ik tijdens mijn eigen echtscheiding de kapsalon, waar ik zo hard voor gewerkt had, van de één op de andere dag kwijtraakte. De kapsalon was, na een eerder huwelijk vol ellende, een bron van rust en ontwikkeling. Naast mijn kinderen was de salon mijn alles, tot grote frustratie van een jaloerse echtgenoot. Misschien had ik mijn aandacht niet goed verdeeld maar de vrijheid die de eigen salon me had gebracht was onbeschrijflijk. Kennelijk voor hem reden mij jarenlang tijdens ons huwelijk te besodemieteren. Toen ik dat niet langer pikte en echt voor mezelf koos kon hij daar niet mee om gaan en was ik in één keer mijn woon- en werkplek kwijt

Teruggeworpen op…

Dat gevoel van boosheid en de terugslag die ik had toen ik mijn kapsalon kwijtraakte was enorm. Alleen een vuilniszak met wat kleding en mijn kappers setje kreeg ik mee en verder had ik het nakijken. Niet alleen had ik geen werk en inkomen meer, wat ik vooral miste waren de mensen. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds had ik klanten in mijn stoel. Mensen die aan mij hun haar toevertrouwden en terwijl ik ze kapte hun levensverhalen met me deelden. Een hele speciale band die zomaar, door tussenkomst van een jaloers persoon. verbroken werd.

Accepteren en geaccepteerd worden

Het is zo makkelijk gezegd, zij… die vrouw die alles achter heeft gelaten op zoek naar wat het beste was voor haar en haar kinderen. De meest verschrikkelijke beschuldigingen kreeg ik over mij heen. Ik kon het onnadenkende, sfeerbeluste gedrag uiteindelijk relativeren en een plek geven. Ik wist beter en kon het accepteren omdat het meer vertelde over diegene die ze uitte dan over mij. Niemand kwam tenslotte vragen naar mijn kant. Ik kende alle kanten en kon mijzelf recht in de spiegel aankijken. Helaas niet meer in de spiegel van mijn eigen salon, maar bij een bezoek aan mijn eigen favoriete kapper aan de andere kant van Nederland, kwam heel droog de opmerking ” kijk niet langer achteruit, kijk vooruit. Als kapper heb je altijd een vooruitkijkspiegel omdat je het mooie van mensen ziet en daar moet je iets mee doen.”