Ken je dat? Die dagen dat je niet vooruit te branden bent. Dat je niet weet waar je moet beginnen en daarom maar niets doet. Dat de dag vooruit kruipt in plaats van dat de tijd vliegt. Ik had laatst niet zo’n dag, ook niet zo’n week, maar wel bijna drie weken dat gevoel. Gelukkig niet non stop, ik was niet down maar kwam ook niet vooruit. Ik zat mezelf een beetje in de weg.
Zonder dat ik de overgang naar een ander gevoel had zien aankomen of me er echt bewust van was geweest, zat ik ineens in een andere flow.

Fluitend door de dag

Fluitend door de dag, ik kon de hele wereld weer aan. Met mijn favoriete muziek door mijn koptelefoon, zat ik haast dansend op de fiets. Voor wie denkt dat dat niet kan, ik wist ook niet dat het bestond maar mijn lijf wilde dansen en het moest fietsen, dat heeft mijn lijf prima weten te combineren. Voor iedereen die mij heeft zien fietsen, ik hoop dat mijn goede zin aanstekelijk is geweest.

Ik realiseerde me dat er iets was dat een bijdragen had geleverd aan mijn goede flow. Het was namelijk sinds even dat ik een nieuwe opdracht had waarvoor ik werkzaam was. Daar was men niet zuinig met het uitspreken van hun waardering voor mijn werk. Men was blij met het werk dat ik voor hun kon doen en dat maakte dat ik het werk met nog meer plezier kon uitvoeren. Dit had dus niet alleen invloed op mijn werk, ook daarbuiten werkte het door.

Ontvangen is zo fijn, maar hoe vrijgevig zijn we eigenlijk?

Hoe mooi is het eigenlijk dat woorden van waardering zo veel kunnen doen? Hoe fijn is het als iemand laat weten dat hij of zij blij is dat je er bent? Hoe fijn is het als iemand tegen je zegt dat je iets goed hebt gedaan? Hoe fijn is het als jij op enig moment het verschil voor iemand kunt maken? Hoe fijn is het als iemand tegen je zegt dat je mooi bent?

Het past allemaal in het zelfde straatje, waardering en complimenten, we vinden het allemaal fijn om ze te mogen ontvangen. Maar hoe vrijgevig zijn we zelf?  Als wij het fijn vinden om ze in ontvangst te mogen nemen, geven wij het dan ook aan anderen? Ik moet bekennen dat ik mezelf direct realiseerde dat ik daar nog wel wat guller in mag zijn. Ja mijn kinderen, die geeft ik veel complimenten en aan hun laat ik regelmatig weten dat ik heel blij ben dat ze er weer zijn, maar waarom niet aan anderen? Wat gek eigenlijk, het koste niets, iedereen kan het, het staat los van inkomen, afkomst, status, of wat je ook maar kunt bedenken.

Iedereen weet hoe fijn het kan zijn en toch zijn we er vaak maar zuinig mee.

Hoe doe jij dat?

Hoe doe jij dat? Geef jij makkelijk een complimentje of spreek je regelmatig jouw waardering uit? Als je weet dat het veel voor iemand kan betekenen, als je weet dat je er iemands dag wat zonniger van kan maken, zou je het dan vaker doen?

Zullen we afspreken dat als je dit gelezen hebt je er even extra bij stil staat wat het voor jou betekend en wat jij daarin mogelijk ook voor een ander kan betekenen? Ik zou het heel mooi vinden om een vlammetje over te mogen geven en dan beloof ik bij deze dat ook ik wat vrijgeviger zal zijn.

Puur Liefs Ulrike

De vakantie periode is van start gegaan, vele mensen trekken er op uit om zich ergens anders te installeren voor een bepaalde periode. Veel van deze mensen doen dit om in die periode weer wat meer tot zichzelf te komen. Voor de een wordt het, een uitdagende vakantie met het vliegtuig, naar de andere kant van de wereld. Voor de ander een auto vakantie naar de Italiaanse zon. Voor mij wordt het een vakantie op de camping een half uurtje van huis af. Een speciale vakantie.

Doordat de financiën nog niet zo ruim zijn dacht ik eigenlijk om dit jaar thuis te blijven. Ook het feit dat ik alleen ben, geen partner heb om het plezier en de uitdaging mee te delen, maakte dat ik geen plannen had om weg te gaan. Tot het moment dat een vriendin mij inspireerde en ik op dat moment ook direct besloot om wel te gaan! Ik heb meteen een basic staanplaats geboekt op een camping in de buurt. Met mijn ex man had ik nog een tent en alle toebehoren dus het hoefde niet duur te zijn. Hup gaan! Ik was vast besloten. De kick en de voorpret waren voor mij al goud waard. Ik vond mezelf erg stoer! En nog steeds wel een beetje. Stoer omdat ik het alleen ging doen!

Toen mijn oudste zoontje net 1 jaar oud was, gingen zijn vader en ik met hem, voor het eerst, met onze eigen tent, op vakantie.

We waren zo blij met onze tent, dit zou het begin zijn van vele jaren kampeer plezier! De tweede nacht sloeg dat gevoel in één keer om. Al het plezier, de ontspanning en de dromen over kamperen werden ons door één persoon ontnomen. Een nachtelijke, ongenodigde, gast in onze tent kreeg dit voor elkaar. Tijdens zijn bezoek had hij, of misschien was het wel een zij, we zullen het nooit weten, een aantal van onze eigendommen uitgezocht om mee te nemen. Ik was wakker geworden, dacht eerst dat ik me de geluiden die ik hoorde, had ingebeeld. Ik probeerde mezelf gerust te stellen. Tot ik weer wat hoorde en zag dat er een persoon voor onze slaapcabine stond. Iedereen die wel eens in een tent heeft geslapen weet, dat dit een ontzettend dun stofje is en je er haast doorheen kunt kijken. Op de plek waar de gast stond hing een rekje met wat spulletjes eraan, waaronder onze camera. Ik duwde tegen mijn ex-man aan in de hoop dat hij wakker zou worden maar helaas. Hij dacht waarschijnlijk dat het weer een signaal was dat hij lag te snurken en draaide zich netjes om zodat dat zou stoppen. Maar dat was juist niet wat ik met deze por bedoelde.

Oké, wat te doen? Er staat iemand praktisch aan mijn bed, de persoon is niet gewenst en staat onze spullen uit te zoeken, mijn man slaapt verder, en nu?! In een reflex schop ik met twee benen tegelijk tegen hem aan, alleen het hele dunne tentdoek van de slaapcabine zit tussen ons in.  Op het moment dat ik hem raak schiet hij of zij snel weg en ik begin als een oer vrouw te schreeuwen, te schelden en te tieren, scheur de slaapcabine open en spring naar buiten. Midden op het pad blijft mijn oer gevoel aanhouden en ik schreeuw de longen uit mijn lijf! Dat ik daar dan, slechts gekleed in een boxershortje sta heb ik niet eens in de gaten. Op het moment dat het besef er wel komt ga ik snel wat meer aantrekken. Verschillende mensen zijn wakker geworden en zijn naar ons toegekomen. We vinden nog wat spullen die gast in zijn vlucht heeft laten vallen en daarna vernemen we niets meer.  Die vakantie hebben we nog genoten maar de nachten waren een verschrikking! Een enorme angst had zich in mij geworteld, dus slapen ging zeer moeizaam. Hierdoor hebben we onze vakantie eerder afgebroken.

Eenmaal thuis bleef de angst bestaan, nog heel lang heb ik last gehad van angst en daardoor van slecht slapen, het zat mijn gevoel van vrijheid enorm in de weg! Het heeft jaren geduurd voordat het minder werd. Jaren lang heeft mijn angst een hoop voor mij bepaald. Gelukkig is het over gegaan, kan ik nu zeggen dat ik er vrij van ben, dat het bijna helemaal weg is, want heel af en toe heb ik nog eens een momentje maar dat is gelukkig maar sporadisch.  Vond ik mezelf al stoer toen ik alleen mijn vakantie boekte, nu vind ik mezelf weer stoer, ik ben er, alleen in een caravannetje die we uiteindelijk hebben mogen lenen. En ik slaap met een groot open raam! Wijd open, ik voel de wind over mijn huid trekken maar het voelt lekker! Ik ben intens gelukkig want ik lig hier zonder angst! Ik geniet van de frisse lucht en het gevoel dat ik haast buiten lig te slapen.

Nu ik al even van mijn angst verlost ben, weet ik dat er vele methodes zijn waarmee angst binnen no-time als sneeuw voor de zon kan verdwijnen. Had ik dat toen maar geweten, dat had voor mij een hoop gescheeld!  Weet wat angst met je kan doen, dat het je gevangen kan nemen en dat je er met gemak ook vanaf kunt komen, laat angst niet je leven beheersen maar breek jezelf vrij en geniet!

Puur liefs Ulrike

De BeautyBank wil naast verbinden ook inspireren en wij zijn dan ook heel blij dat Ulrike heeft aangeboden als gast schrijfster bij te dragen aan de website van de BeautyBank. We geven graag het woord aan Ulrike zodat zij zichzelf kan voorstellen.

Ulrike

Wat ontzettend leuk dat je dit leest, omdat ik hoop dat je de blogs op deze pagina nog vaker zult lezen, wil ik me graag even aan je voorstellen.

Mijn naam is Ulrike, ik ben in de eerste plaats moeder van twee heerlijke jongens. Ik mag de zorg voor mijn kerels delen met hun vader en dat doen wij ieder apart, als co-ouders. Door dat mijn jongens opgroeien met gescheiden ouders en ik ook al op die manier opgroeide kan ik gerust stellen dat ik weet hoe lastig het kan zijn. Om die reden is mijn bedrijf ontstaan; SONS Samen Opvoeden Na Scheiding. Zoals ik het binnen mijn bedrijf heel dankbaar vind dat ik andere mensen mag ondersteunen, inspireren en motiveren om het beste uit iedere situatie te halen, zo vind ik het net zo waardevol om ook daarbuiten mensen te mogen raken met eerlijke, pure, kwetsbare woorden die een stevige ondergrond mogen zijn voor de inspiratie en motivatie om niet langer genoegen te nemen met minder, maar te gaan voor het beste dat iedere situatie te bieden heeft.

Als schrijfster, hoop ik ook voor jou die bijdragen te mogen leveren.

Puur Liefs,

Ulrike

Lees de eerste bijdrage van Ulrike

Het is half februari als een oproep op social media mijn aandacht trekt. Er wordt gezocht naar een vrouw die haar baan is verloren en in een uitkeringspositie verkeert. Daar wordt aan toegevoegd dat het een vrouw moet zijn die zich herkent in de pijn van financiële krapte en daardoor moet bezuinigen op persoonlijke verzorging, zoals het bezoek aan de kapper.

RAAK! Laat dat nu net de pijn zijn die ik ervaar!

Nadat mijn baan tot een einde is gekomen, verstrijken de eerste maanden met een uitkering, het begin is nog goed te doen, ik kon wat interen op de kleine reserves die ik had en dacht het te kunnen redden. Na een aantal maanden waren de reserves verdwenen als sneeuw voor de zon en begon het steeds krapper te worden. Met twee opgroeiende kindjes in huis gaat de eerste prioriteit daarnaartoe, zij mogen nergens in te kort komen, dat staat in mijn moederhart gegrift.

Mijn baan was dan wel tot een einde gekomen, maar ik was absoluut nog zeer ambitieus, had plannen, zat vol met ideeën en wensen voor de toekomst. In mijn hoofd bouwde ik aan van alles, straalde van binnen en wilde daar maar al te graag mee naar buiten komen, maar voelde me van buiten steeds minder stralen.

Wanneer je deel uit maakt van een bedrijf, groot of klein, dan sta je doorgaans dagelijks in contact met je collega’s, klanten en relaties. Met je collega’s spreek je naast alles dat met werk te maken heeft, ook tussendoor over koetjes en kalfjes, over de leuke en minder leuke dingen uit het leven. Je hoort bij een groep, je wordt daarin gezien, je hebt een bijdragen aan een groter geheel. Dat geeft voldoening, soms meer en soms minder maar hoe dan ook is dit een belangrijk deel van je leven.

Als dat weg valt ontstaat er een groot gat, ook al ben je ambitieus en zit je vol met plannen, er ontstaat een leegte, collega’s spreek je ineens niet meer, het wordt steeds stiller en ook eenzamer.

Zo heb ik dat ook ervaren, de eenzaamheid had een deken over me heen gelegd, soms was het comfortabel, even alleen in mijn eigen schulp kruipen, dan was een dekentje lekker warm, maar hoe langer dat het duurde, het dekentje werd steeds zwaarder, verstikkender en moeilijker van me af te halen.

Door dat het financieel steeds lastiger werd, moest ik op steeds meer gaan bezuinigen dus uiteraard ook op mijn eigen verzorging. De kapper was wel zo’n beetje het laatste waar ik nog naar toe zou gaan op dat moment. Wanneer je jezelf niet meer kunt verzorgen zoals je gewend was, wordt alles doffer, figuurlijk, maar ook letterlijk. Hoe kun je nu steeds meer gaan stralen als de buitenkant steeds doffer wordt?!

Het zat mij enorm in de weg en hield mij ook tegen. Het enorme cadeau van de Beauty Bank kwam voor mij dan ook al een geschenk uit de hemel! Wat heerlijk om weer even verzorgd te worden, om weer even verwend te worden en te mogen en kunnen stralen. Heerlijk!

Mijn verhaal is er slechts een uit de vele die bij de Beauty Bank terecht komen, ik realiseer me heel goed dat ik de potentie en mogelijkheden heb om nog iets op te bouwen, ik heb dan ook een zeer sterkte overtuiging en wil om daarvoor te vechten. Maar er zijn natuurlijk ook mensen die dat uitzicht niet meer hebben, die de kracht, motivatie, vertrouwen verloren zijn met de jaren.

Als alles in het leven je tegen lijkt te zitten, je niet de steun krijgt waar je wel heel veel behoefte aan hebt, zelf niet weet waar je de power nog vandaan moet halen, dan wordt de deken alleen maar zwaarder en zwaarder en zelfs zo zwaar dat deze haast zelf niet meer af te gooien is.

Iedereen verdient het om stralend door het leven te kunnen gaan maar niet iedereen ziet dezelfde kansen en mogelijkheden, niet iedereen heeft de kracht om door te knokken.

Hoe ontzettend fijn is het dan dat er een lichtpuntje kan ontstaan?! Dat je gebeld wordt omdat jouw aanmelding goed is doorgekomen bij de BeautyBank, dat er naar je geluisterd wordt omdat er iemand oprecht is geïnteresseerd in jouw verhaal en dat je dan ook nog de kans krijgt om een afspraak te maken bij een Beauty-professional. Dit lichtpuntje mag het begin zijn van weer gaan stralen, het begin van oude patronen doorbreken, de deken opbergen en naar buiten stappen.

Voor jezelf gaan staan en in beweging komen, ik wens dat voor iedereen!