Pesten, een moeilijk onderwerp omdat het zo ontzettend gevoelig ligt voor alle mensen die hier mee te maken hebben of hebben gehad. En toch komt het overal (nog) steeds voor, en kan er wat mij betreft niet genoeg aandacht aan worden besteed.
Waarom deze week op mijn BeautyBlog het onderwerp pesten? Omdat beauty ook innerlijke beauty betekent. Ieder mens is zo fantastisch mooi en uniek, zelfvertrouwen en eigenwaarde is ontzettend belangrijk. Door het gepest worden kun je dit totaal zijn verloren. Wij kunnen als mensen elkaar helpen dit weer stapje voor stapje terug te krijgen. Dat is toch het allermooiste wat je voor iemand kunt doen? De lach en de glinstering terug te laten komen in de ogen, al is het maar voor een paar minuten.
Vorige week stond in Nederland de week van het pesten centraal. Ik heb hier dan ook veel over gelezen. Verschillende uiteenlopende verhalen van personen raakten mij. De één bracht een boek uit, de ander gaat een confrontatie aan met de pesters ( kijk maar naar dat televisieprogramma), maar ook nog veel heftiger stukken gelezen; dat er zelfs mensen zijn die door het jarenlange gepest worden een eind hebben gemaakt aan hun leven. Stuk voor stuk zijn deze mensen tot op het bot beledigd, gekwetst, en veelal getekend voor de rest van hun leven. Zij kennen de eenzaamheid van elke letter in het woord. Zij hebben zelfs -en ook nog jarenlang daarna- een laag zelfbeeld en zijn vreselijk onzeker. Mijn hart breekt in duizend stukjes als ik dit hoor en lees. Wat een enorme weerslag heeft pesten op levens en de omgeving van deze lieve mensen.
Eenieder van ons kent wel een schrijnend verhaal over pesten, maar deze week deed het mij denken aan een verhaal van een wat oudere dame. Bij mijn oma werden veel leuke dingen georganiseerd, veelal op creatief gebied. Schilderen was hier één van. Ze hebben ruim 1,5 jaar geleden een prachtige expositie gehouden. De groep werd gesplitst, ieder kreeg een ‘schilder’-partner. De bedoeling was om de persoon tegenover je na te schilderen, zo puur en realistisch mogelijk. Deze schilderijen hebben later in dezelfde woonplaats gehangen. Ik heb een grote voorliefde voor de schilderkunst, dus besloot even te blijven kijken. Mijn oog viel op een dame die alleen stond; een wat “vollere” dame van 87 jaar bleek later. Grijze lange haren opgestoken in een Grace Kelly rol, mooie gele plooirok met een prachtige wit kanten blouse. Ondanks dat deze vrouw er ongelofelijk prachtig uitzag was ze ontzettend kwetsbaar. Haar ogen ontweken eenieder en ik had het gevoel dat ze het liefste heel hard zou willen wegrennen, maar dat het enige dat haar tegen zou houden haar niet meer goed werkende benen zouden zijn; benen die haar hele leven hun best hebben gedaan maar nu echt op zijn. Ik besloot naast haar te gaan zitten en een kopje koffie voor haar in te schenken. Haar ontwijkende ogen keken mij opeens recht aan, ik zag haar ogen nat worden, ze bedankte me voor het kopje koffie en vroeg waar ze dat aan te danken had. De reden dat zij alleen zat is, omdat zij haar hele leven te maken heeft gehad met pesten, en ook nu jaren later dit zijn weerslag heeft op deze prachtige vrouw. Mevrouw werd genegeerd in de groep, hoorde nergens bij, een medebewoner in haar complex gooide met opzet eten in haar rollator zodat ze als varken uit haar trog kon eten, ze probeerde haar te laten struikelen zodat ze kon rollen in de modder, en de verhalen die zij mij vertelde waren meer dan in- en in verdrietig. Mevrouw had haar hele leven een ziekte waarvoor zij medicatie slikte en had als bijwerking daarvan haar overgewicht. Bovendien heeft ze haar enige zoon verloren toen deze 10 jaar was.
Maar, dat zien en weten mensen niet. Haar eigen woorden “zij vinden mij een teruggetrokken, dik oud wijf dat moeilijk oogcontact maakt en vast niet goed snik is”. We hebben samen deze middag geschilderd. Ze vertelde dat ze niet makkelijk kon spreken over haar gevoelens. Ik vind deze vrouw on-ge-lo-fe-lijk sterk, dat zij dit al zo lang volhoudt en zichtbaar toch nog kon genieten. Ze was blij, ik zag haar ogen stralen, en samen hebben we een week later naar haar schilderij gekeken.
Helaas is ze ruim één maand na onze ontmoeting overleden. 87 jaar is ze geworden, waarvan ze ruim ¾ is gepest…
Waarom hebben wij altijd een vooroordeel over iemand, waarom moeten wij altijd iets zeggen over of tegen diegene over zijn of haar uiterlijk? Waarom is dik of dun raar of anders? Waarom is iemand met een liefde voor alternatieve muziek / literatuur meteen een rare snuiter? Komt dat dan omdat de mensen die het zeggen zelf onzeker zijn en hun eigen onzekerheden hiermee verbloemen? Zijn we het gewend? Maar we zien niet wat we aanrichten met wat we zeggen en dat die “ Hey moet je die dikke zien” misschien wel de laatste druppel is voor deze persoon.
Zelfs in seniorenwoningen wordt er gepest. Op de werkvloer, in familie, op feestjes, eigenlijk overal waar mensen zijn, en natuurlijk via social-media wordt het de pestkoppen wel heel erg makkelijk gemaakt.
Ik hoop dat je nog kunt zien hoe ongelofelijk mooi je bent als mens, wat voor talenten je bezit, hoe mooi je bent. En dat je niet perfect hoeft te zijn, nergens bij hoeft te horen. Compleet op jezelf kunt bouwen en blij kan zijn met de persoon die je bent (geworden). Hoe jij jezelf hebt ontwikkeld, en waar je staat in het leven. Want elk mens is prachtig!
Hopelijk wordt er in de toekomst nog veel meer aandacht besteed aan pesten op scholen, bedrijven, sportclubs etc., want elk persoon die wordt gepest is er wat mij betreft een te veel.
https://www.beautybank.nl
mireille@beautybank.nl
