Vandaag is het vrijdag de 13e! Ojee! Of juist een geluksdag?
Ikzelf sta er altijd wel even bij stil. Ik ben iets voorzichtiger met autorijden etc. Eigenlijk gewoon in het kader van “Je weet maar nooit”. Ik zou ook liever niet op huisnummer 13 willen wonen; stel je voor dat je daar een ongeluk krijgt. ;-). Ik heb weleens begrepen dat soms huisnummer 13 wordt overgeslagen, net als rijnummer 13 in vliegtuigen en verdieping 13 in flatgebouwen.
Ruim tien jaar geleden heb ik een mooi engeltje gekregen, in een roodfluwelen doosje. Dit engeltje is inmiddels gebroken, maar ook de gebroken versie draag ik nog steeds bij mij in het doosje. Of dat geluk brengt…… daar ben ik niet helemaal zeker van. Echter, het weggooien van het kapotte engeltje zal wellicht wel ongeluk brengen. Inmiddels zitten er meerdere items in het doosje zoals een mini hoefijzertje, een oud armbandje van mijn oma, een gelukspoppetje, een hartje, een kraaltje. Je kunt zeggen dat het doosje nagenoeg vol zit met “”geluk”. Ik ben er dan ook zeer gehecht aan geraakt. Hoe klein mijn tas ook is die ik met mij meedraag, het rode doosje gaat altijd mee. Mensen die dit niet weten zijn altijd erg nieuwsgierig wat er in dat rode doosje zit. Op Schiphol is dit eigenzinnige doosje ook een keer meegenomen want er zaten allerlei rommeltjes in die nog even een keer moesten worden gecheckt. Ik gok erop dat de persoon in kwestie zelf wat geluk zocht. ;-). En nee, niet dat ik helemaal nooit ongeluk heb gekregen door het bij me dragen van dit doosje, maar vast wel een stuk minder! 😉
Er zijn veel verschillende en uiteenlopende verhalen over vrijdag de 13e.
Vaak hebben we het bij vrijdag de 13e over “ongelukken” in de letterlijke betekenis echter, er zijn ook andere vormen van ongeluk.
Zo raakte ik gistermiddag aan de praat met een dame van middelbare leeftijd (rond de 50). De combinatie van een nieuwsgierige peuter en een klein hondje is een uitgelezen moment om een praatje te kunnen maken. Hondje Sem was net zo nieuwsgierig dus deze match was al gauw gemaakt. De vrouw was razend enthousiast en begon te vertellen over de geschiedenis van haar hondje. Hij kwam op het moment dat ik hem echt ongelofelijk hard nodig had, na alle ellende. Het waaide enorm hard en het begon te miezeren, dus ik vroeg deze dame of zij tijd had voor een kop warme thee / koffie. We zochten een fijne plek bij het raam op. Sem had toch al de tijd van zijn leven. Ze vertelde mij zo’n aangrijpend verhaal..
“Na een heftige thuissituatie welke al jarenlang voortsleepte heb ik met behulp van een coach de stekker uit mijn huwelijk getrokken. 23 jaar getrouwd geweest waaruit 2 zoons zijn geboren. Ik vertrok vanuit mijn heerlijke vertrouwde woning om vervolgens in een flat te gaan wonen samen met mijn twee zoons. De jongens zetten hun levens voort en gingen studeren/ stappen en hadden een bijbaantje. Ik vond mijn draai niet in mijn nieuwe huis, financieel had ik enorm veel moeite om mijn hoofd boven water te houden. Mijn ex-man weigerde alimentatie te betalen, en aan de rechtszaken ben ik helaas ook veel geld kwijtgeraakt.
Mijn jongens wilde ik hier niet mee belasten dus droeg ik deze last op mijn schouders. De 36-urige werkweek in een winkel ging mij dan ook steeds zwaarder vallen; lange dagen op mijn benen staan leek ik steeds minder goed aan te kunnen, ik had vaker griep, en vaak verscheen ik met een niet al te uitgeslapen gezicht op het werk.
Mijn werkgever had in de gaten dat er iets mis was, maar in plaats van naar mij te luisteren had ik het gevoel dat hij mij het liefst wilde “lozen”. Ik was toch al oud en hij kon voor het salaris dat hij mij betaalde beter twee schoolverlaters aannemen. Waarom zou hij nog met mij willen werken? Een vrouw die zoveel ellende doormaakt die wil je toch niet handhaven?
Na meerdere gesprekken, ziekmeldingen, en negatieve beoordelingen, noemde mijn werkgever het een onoverkomelijk verschil van mening en heeft mij ontslagen. Hij heeft mij vaarwel gezegd na 15 jaren trouwe dienst. Ik heb mijn ogen uit mijn hoofd gehuild. De jongens snapten er helemaal niks van en vertrouwden erop “Mama, jij hebt zo een andere baan!”.
Ik viel in een diep zwart gat en had nergens meer zin in. De rekeningen stapelden zich op, de brieven van de advocaten werden heftiger, mijn ene zoon vertrok om op kamers in Amsterdam te gaan wonen, en mijn andere zoon vond zijn ware liefde in het oosten van het land. Daar zat ik dan alleen, zonder baan, zonder iemand om voor te zorgen, iets wat ik het allerliefste deed.
Langzaam maar zeker verloor ik het plezier in het leven en won de zwaarmoedigheid het terrein. Vriendinnen herkenden mij niet meer, ze dachten dat het voornamelijk de scheiding was die er enorm had ingehakt, dat ik mijn baan ontzettende miste konden zij zich niet goed voorstellen. Ze vonden dat ik mijzelf bij elkaar moest rapen en dat ik nu eindelijk tijd had voor dingen waar ik, toen ik nog 36-uur werkte, geen tijd voor had. Maar ik deed niks, ik had nergens zin in. En nu mijn jongens de deur uit waren was er ook niemand meer die op mij “lette”. Niets kwam er uit mijn handen, ik die altijd zo actief was geweest, zat nu als een zielig vogeltje op de bank. Er waren dagen dat ik niet eens de deur meer uitkwam, ik vond alles negatief en ook mijn sollicitaties liepen op niks uit.
De tijd heelde geen wonden in mijn geval. Mijn ex kreeg een nieuwe relatie en had zijn leven weer helemaal op orde. Maar bij mij was het een ander verhaal; ik verloor mijzelf in negativiteit en ik kon het tij op de een of andere manier niet keren. Ik zag alles somber in, kamde mijn lange haren niet meer en verzorgde mijzelf totaal niet meer.
Totdat de alleenstaande moeder van een vriendin van mijn oudste zoon plotseling overleed, ook weer een hele heftige en verdrietige periode. Zij had nog een hondje Sem, en dochterlief studeerde en had geen plaats en tijd voor Sem. Ze vond mij de perfecte persoon voor hondje Sem, en smeekte mij om hem te nemen. “Ik voel mij pas echt gerust als hij in een enorm liefdevol huisje terecht komt, en dat is bij jou. Bovendien kan ik Semmy dan ook zo nu en dan nog bezoeken”.
Ik betwijfelde of ik wel goed voor Sem zou kunnen zorgen maar ik zei ja, en het is écht de allerbeste beslissing die ik heb genomen in mijn leven. Met Sem is de zon teruggekomen in mijn leven. Hij was ongelofelijk snel aan mij gewend, ik neem hem overal mee naartoe. Hij eet bij mij aan tafel uit zijn eigen bakje, hij slaapt op het voeteneind van mijn bed, gaat mee uitwaaien aan het strand. Ik spreek weer mensen en ik ben zielsgelukkig. Dankzij Sem ben ik weer veel gaan wandelen en na elke wandeling -die steeds langer werden- lagen we samen te slapen op de bank. Na elke wandeling viel er een stukje verdriet van mij af.
Ik heb mijzelf bijeen geraapt en ben weer actief aan het solliciteren, geen 36-uur meer want Sem heeft mij nodig en dat voelt geweldig. Nu doe ik huishoudelijke werkzaamheden bij ouderen en het fijne is dat ik bij sommige cliënten Sem mag meenemen. Ik straal weer en ben weer een leuke, actieve en betrokken (schoon)moeder voor de jongens.
“Sem maakt mij aan het lachen en soms huilen van geluk.“
Het voelde enorm bijzonder dat deze dame mij zo in vertrouwen heeft genomen. Ik vertelde haar dan ook direct over de BeautyBank. Ze vond dit prachtig en vertelde “ Als ik in mijn slechte periode had geweten dat er zulke bijzondere mensen bestaan had ik mij zeker aangemeld, want dit steuntje in de rug kon ik goed gebruiken.”
Lieve W., ik wens je heel veel geluk toe met Sem en je twee jongens. Bijzonder om te zien hoe Sem jou weer heeft kunnen laten stralen. Ongelofelijk wat voor verhaal(en) een mens bij zich draagt.
Voor alle anderen, geniet van deze “bijzondere” dag en doe voorzichtig! 😉
Liefs,
Mireille
www.beautybank.nl
mireille@beautybank.nl
