De BeautyBank is niet zomaar ontstaan. In de BeautyBank Iigt een heel diep verlangen geworteld. Dit verlangen heb ik eigenlijk pas na een lange zoektocht onder ogen gezien. Misschien, als ik wat eigen ervaringen deel, dat het onderliggende verlangen duidelijker wordt en onder ogen komt van mensen die net als ik de bodem één of meerdere keren hebben geraakt. Ik weet dat er vanaf de bodem altijd weer een weg naar boven is en ook al lijkt het soms verdomd alleen, je staat er nooit alleen voor. Soms komt de steun uit onverwachte hoek.
Over het meervoud van leven
Ieder leven is uniek en ieder huisje heeft zijn kruisje oftewel, hoe mooi levens van mensen ook lijken ergens krijgen we allemaal onze portie tegenslag en ellende te verwerken. Alles voor mezelf houden werkte bij mij niet. Ik moest en moet nog steeds praten met mensen. Horen wat zij meemaken en delen wat ik meemaak omdat ik weet dat de antwoorden misschien wel besloten liggen in hetgeen anderen meemaken, en omgekeerd. Praten over het leven vraagt lef en kan je leven weer in beweging brengen. Bij mij gebeurde dat menigmaal in de kappersstoel met een goed gesprek.
Een goed gesprek
Potver…. Als ik mijn verhaal wel eens deel dan hoor ik mezelf steeds vaker zeggen “het lijkt wel of ik een GTST aflevering” beschrijf. Jarenlang liep ik rond met zaken die ik echt met niemand wilde delen. Schaamte, angst, met de jaren wist ik dat steeds meer te overwinnen. Ik durfde te praten over wat mij overkomen was en overkwam. Waar ik lang geleden achter mocht komen is dat er altijd mensen voor je zijn zonder dat ze daar iets voor terug verwachten.
Met lege handen en jezelf
“Hier sta ik, wie had dat kunnen denken. In drie jaar tijd van alles voor elkaar naar alles weg” Dat was ooit de openingszin van een nieuwe cliënt in de tijd dat ik zelf nog een kapsalon had. Deze zin en het verhaal dat mij ooit verteld werd echode in mijn hoofd toen ik tijdens mijn eigen echtscheiding de kapsalon, waar ik zo hard voor gewerkt had, van de één op de andere dag kwijtraakte. De kapsalon was, na een eerder huwelijk vol ellende, een bron van rust en ontwikkeling. Naast mijn kinderen was de salon mijn alles, tot grote frustratie van een jaloerse echtgenoot. Misschien had ik mijn aandacht niet goed verdeeld maar de vrijheid die de eigen salon me had gebracht was onbeschrijflijk. Kennelijk voor hem reden mij jarenlang tijdens ons huwelijk te besodemieteren. Toen ik dat niet langer pikte en echt voor mezelf koos kon hij daar niet mee om gaan en was ik in één keer mijn woon- en werkplek kwijt
Teruggeworpen op…
Dat gevoel van boosheid en de terugslag die ik had toen ik mijn kapsalon kwijtraakte was enorm. Alleen een vuilniszak met wat kleding en mijn kappers setje kreeg ik mee en verder had ik het nakijken. Niet alleen had ik geen werk en inkomen meer, wat ik vooral miste waren de mensen. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds had ik klanten in mijn stoel. Mensen die aan mij hun haar toevertrouwden en terwijl ik ze kapte hun levensverhalen met me deelden. Een hele speciale band die zomaar, door tussenkomst van een jaloers persoon. verbroken werd.
Accepteren en geaccepteerd worden
Het is zo makkelijk gezegd, zij… die vrouw die alles achter heeft gelaten op zoek naar wat het beste was voor haar en haar kinderen. De meest verschrikkelijke beschuldigingen kreeg ik over mij heen. Ik kon het onnadenkende, sfeerbeluste gedrag uiteindelijk relativeren en een plek geven. Ik wist beter en kon het accepteren omdat het meer vertelde over diegene die ze uitte dan over mij. Niemand kwam tenslotte vragen naar mijn kant. Ik kende alle kanten en kon mijzelf recht in de spiegel aankijken. Helaas niet meer in de spiegel van mijn eigen salon, maar bij een bezoek aan mijn eigen favoriete kapper aan de andere kant van Nederland, kwam heel droog de opmerking ” kijk niet langer achteruit, kijk vooruit. Als kapper heb je altijd een vooruitkijkspiegel omdat je het mooie van mensen ziet en daar moet je iets mee doen.”
