Vandaag liep ik in de stad. Ik wilde een vervanger voor mijn favoriete zwarte sweater. Deze sweater gaat al zeker duizend wasbeurten mee en zit nog altijd heerlijk. Eigenlijk woon ik er het liefst in maar volgens de mensen om mij heen kan het echt niet meer. Steeds weer dat commentaar maar ik wil geen afscheid en als het dan moet dan wil ik gewoon opnieuw mijn zwarte sweater. Met die gedachte ga ik winkelen want een sweater die je zo vaak draagt, dat moet toch wel kunnen.
Maar waar vind je mijn sweater opnieuw? Het is zo’n fijne trui. Al dat commentaar daar klopt niets van. Naar mijn idee is mijn sweater niet “shabby”. Hij is ook niet te kinderlijk en ook zeker niet te wijd. Maar mijn trui opnieuw kopen is niet zo makkelijk als dat je denkt. Veel sweaters zijn momenteel ontzettend kort. Leuk voor “killerbody” lijfjes maar voor de gemiddelde Nederlandse vrouw niet heel geschikt en al helemaal niet geschikt om lekker in op te krullen op de bank. Eigenlijk zie ik in de winkels niets wat maar ergens lijkt op mijn trui.
Terwijl ik verder zoek naar mijn trui zie ik dat een verkoopster een andere dame bestormt. “Zit er iets voor je bij?” Nou eigenlijk niet antwoord de jonge vrouw. Ik ben opzoek naar een lekker sweater. Ik veer op en gluur mee. Zij zoekt ook naar mijn sweater. Ik ben blij dat de verkoopster mij met rust heeft gelaten want ik ben vaak niet assertief genoeg als ze overenthousiast gaan aanprijzen. Ik durf dan al bijna geen nee meer te zeggen en heb me al veel te veel kleding laten aanpraten wat zogenaamd super leuk stond maar thuisgekomen onderin de kast beland is.
De andere vrouw is echt op zoek naar mijn trui en wordt net als ik overbluft door een lawine aan truien die de verkoopster haar probeert aan te smeren. De vrouw stamelt en stottert maar wordt resoluut een pashokje ingedreven met wel vijf keer het toegestane aantal kledingstukken. Ik gluur van achter de kledingrekken mee. Trui na trui verdwijnt in het hokje en de verkoopster steekt zonder aankondiging keer op keer haar hoofd tussen de gordijnen door. Waar gaat dat heen, oh jee… ik ben gespot
De verkoopster heeft de andere vrouw met truien klem gezet in het pashokje en heeft mij nu als prooi. Ik probeer haar te ontlopen maar handig drijft ze me naar de paskamers.
De ‘Zit er iets voor je bij?” is nu voor mij bestemd. Ik haal diep adem en net als ik wil antwoorden komt het diepongelukkige gezicht van de opgejaagde truienvrouw tussen het gordijn van de paskamer door. We kijken elkaar even recht in de ogen. Zonder worden zijn we ineens een team. Ik voel haar waarschuwing zonder dat er een woord wordt gezegd en zij voelt de ‘nee’ die ik op het puntje van mijn tong heb.
Nee, zeg ik resoluut en geef de dame in de paskamer mijn stoerste knipoog. Ze voelt zich gesterkt en stapt het pashokje uit, een kakafonie aan gekleurde, schreeuwende, te korte, te kinderlijke, veel te dure truien achterlatend.
Voor ik het in de gaten heb schuift de dame haar arm in de mijne en samen lopen we resoluut langs de verkoopster. Ze kijkt me aan en zegt ‘dank je wel, je hebt me gered. Ik was alleen op zoek naar een nieuwe zwarte sweater maar er is er geen één zo fijn als degene die ik thuis al heb. Ik vertel haar dat ik exact naar dezelfde sweater op zoek ben en we lachen en bevestigen naar elkaar dat we blij zijn dat we de verkoopster overwonnen hebben. We hebben allebei al een favoriete sweater en ons laten leiden door wat andere mensen vonden. Gelukkig hebben we onze trots en ons geld bij ons kunnen houden en hoeven we ons allebei nergens voor te schamen. Niet voor onze favoriete sweaters en niet omdat we ons iets aan hebben laten smeren wat uiteindelijk toch als miskoop onder in de kast zou zijn beland.
P.S: In plaats van volgende week pas over twee weken weer een nieuwe blog.
Liefs,
Mireille
mireille@beautybank.nl
www.beautybank.nl
