Sommige zaken verdwijnen andere blijven. Het is haar tachtigste verjaardag en we hebben een plan. We nemen haar mee. Gaan naar het winkelcentrum, gezellig samen winkelen voor nieuwe kleding en nieuwe make-up.
Mee naar buiten
Nadat de verzorging ons heeft binnengelaten treffen we haar aan, knus, samen met de buurman op een bankje. We feliciteren haar met haar tachtigste verjaardag. Tachtig alweer, ze kijkt ongelovig. Ze is er zelf stellig van overtuigd dat ze pas vijfenzeventig is. We vragen, ga je mee en helpen haar in haar mantel. Ik ga naar huis zegt ze zelfverzekerd. De tijd dat we in verweer gaan en zeggen dat dit nu haar thuis is ligt achter ons. Ook wij moeten er in berusten dat ze niet meer zelfstandig kan wonen. We gaan shoppen. Een glimlach verschijnt.
Feest van herkenning
Met de auto rijden we naar het winkelcentrum. Onderweg ziet ze steeds bekende punten maar alles is veranderd. Ze geeft toe dat ze eigenlijk niet meer precies weet waar ze nu woont. Gek he, dat ik dat niet meer weet. Geen probleem mam, wij weten toch waar je woont. Dat is goed want er is ook zoveel veranderd in de wijk.
In de parkeergarage pakken we de lift en arm in arm, twee dochters en een moeder lopen we door de winkelstraat. Ze herkent de bekende winkels. Hema, Albert Heijn en dan C&A, natuurlijk voor de kleding, dat is vertrouwd. Al snel loopt ze lekker te snuffelen in de rekken. Steeds als wij met een kledingstuk komen aanzetten weet ze precies of ze het wel of niet mooi vindt en waarom. Andere dames komen er bij. Ze zien en voelen dat hier iets moois gebeurt. Met twee complete sets kleding gaat ze de paskamer in. De laatste set is perfect en wil ze niet meer uittrekken. De vriendelijke winkeldames helpen met het verwijderen van de kaartjes en labeltjes zodat de nieuwe kleding afgerekend kan worden.
Stralend
Trots in haar nieuwe outfit loopt ze bijna huppelend tussen ons in. Het jarige moeder dochter moment is al perfect maar wordt nog mooier. In de IciParis gaan we op zoek naar nieuwe lipstick. “Wil je een make-upje mam?” Aarzelend kijkt ze om zich heen, frunnikt aan haar haar want ze is er niet helemaal happy mee hoe het zit maar de laatste weken mag niemand er aan zitten. De jonge visagiste stelt haar gerust. Voor de spiegel neemt ze plaats, als een filmster. Op het moment dat de kwast het eerste blosje op haar wangen strijkt sluit ze haar ogen en geeft zich helemaal over. Ze geniet. Heel licht wordt de make-up aangebracht. Met iedere penseelstreek begint ze meer te stralen. Zoals we vroeger als kind over grote afstand uitstraalden dat we jarig waren, zelfs zonder slingers en kroontjes, zo straalt zij vandaag. Geen tachtig jaren, maar met een paar penseelstreken, een beetje lippenstift en oogschaduw en vooral de lieve aandacht zomaar weer vijfenzeventig.
Het vonkje van binnen is weer aangewakkerd naar voor iedereen zichtbaar warm geluk.
