Wat doe je als het leven je volledig onderuit haalt? Monica, moeder van drie dochters voormalig verpleegkundige, en jarenlang dakloos, laat zien dat veerkracht en liefde je zelfs door de donkerste tijden kunnen dragen.
Monica vertelt
Ik ben Monica, altijd verpleegkundige geweest – een beroep waar ik mijn hart in legde, totdat mijn gezondheid me dwong te stoppen. Daarnaast ben ik trotse moeder van drie prachtige, slimme dochters.
Toen ik 37 was, werd er – kort na de geboorte van mijn jongste – kanker bij mij ontdekt. Omdat ik op de operatiekamers werkte, wist ik al snel dat het serieus was. Ik werd geopereerd en behandeld in het Anthonie van Leeuwenhoek ziekenhuis. De situatie was zo intens: drie jonge kinderen thuis, de jongste pas drie maanden oud, en ik daar in een oncologisch ziekenhuis. De artsen en verpleegkundigen waren geweldig, maar langzaam voltrok zich iets wat misschien nog wel pijnlijker was. Mijn toenmalige man verloor alle interesse in mij én ons gezin. Vier jaar later, na een afstandelijk en kil huwelijk, verliet hij ons voor een ander.
Mijn meisjes waren nog klein – 4, 6 en 8 – en ze hadden het zwaar. Alles wat ik aan energie had, ging naar hen. Na anderhalf jaar vroeg ik om een scheiding, via een intermediair, omdat ik wist dat het anders fout zou gaan. En dat deed het ook. Nu draaide het om geld – zijn heiligdom – terwijl ik 17 jaar lang de kostwinner was geweest.
De scheiding werd een nachtmerrie. Ondanks mijn pogingen om het menselijk te houden, deed hij er alles aan om mij te straffen. We hadden een koopwoning, en hij kocht mij uit voor een belachelijk laag bedrag. Ik stond op straat. Geen familie om op terug te vallen, wel twee flinke honden, en drie dochters die aangaven bij mij te willen blijven. Maar: geen huis, geen kinderen. Zo hard is het.
De gemeente Haarlemmermeer weigerde om urgentie te geven, ondanks tussenkomst van mijn advocaat. Ik sliep op banken bij vrienden, maar met mijn honden erbij was dat vaak te veel. Uiteindelijk belandde ik op straat. Ik bouwde een hut in het bos, dichtbij mijn kinderen, om toch in hun buurt te kunnen zijn.
Door het leven in de kou laaide mijn reuma op. Mijn werk als operatie-assistent kon ik niet meer doen. Mentaal was ik op. Stuk. Van het UWV kreeg ik 300 euro per maand. Dertig jaar gewerkt, en dit was wat er overbleef.
Ik had nog een klein autootje en kocht voor een paar honderd euro een oud caravannetje. Zo had ik in ieder geval iets van veiligheid en konden de kinderen bij mij aan tafel zitten en een hapje mee-eten. Maar ook dat werd op den duur onmogelijk. Gemeenteregels maakten het lastig om ergens te mogen staan. Toen besloot ik te gaan reizen. Zonder GPS, gewoon op gevoel, en lang op één plek blijven om benzine te besparen.
Ik kwam uiteindelijk in Servië terecht – een prachtig en puur land met bergen, watervallen en heldere rivieren. Daar heb ik een paar jaar gewoond. Met weinig geld kon ik net wat meer doen en zelfs mijn kinderen laten overvliegen. We hielden altijd nauw contact. Maar dat ik ze niet bij mij kon hebben, brak mijn hart.
De natuur hielp mij helen. Twee zwerfkatjes sloten zich bij mijn honden en mij aan. We werden een kleine nomadenfamilie.
Ik ben ruim acht jaar dakloos geweest. Als het aan de gemeente had gelegen, was ik dat nog steeds. Ik heb alles geprobeerd: inspreken tijdens raadsvergaderingen, brieven aan de burgemeester, maar niets hielp. Tot er uiteindelijk lieve politieagenten – die mij al jaren kenden – mij gingen steunen. Met hulp van de media kwam er eindelijk beweging.
Drie jaar geleden kreeg ik eindelijk een huisje. Mijn thuis. En ook weer een plek voor mijn kinderen. Ik ben zó dankbaar dat ik hun gelach weer door de kamers hoor galmen.
Toch blijft het financieel zwaar. Door mijn reuma, die verergerde tijdens de jaren in kou en vocht, zijn er dagen dat ik nauwelijks kan bewegen. Ik zou zó graag weer willen werken – dat blijft mijn doel.
Ik heb mezelf lange tijd verwaarloosd. Geen geld voor de tandarts, kleren, laat staan de kapper.
Toen vond mijn dochter de BeautyBank. Het leek te mooi om waar te zijn. Een cadeautje, een beetje aandacht voor mezelf… wat een boost zou dat zijn!
Ik meldde me aan, en na een tijdje belde Karin van de BeautyBank me. Het was echt! Wat een lieve, warme vrouw. Ze vertelde dat ik naar de kapper mocht.
Begin mei was het zover: ik mocht naar Shairs in Hoofddorp voor een make-over. Spannend, want ik had al zó lang geen geld gehad om naar een kapper te gaan. Maar Sharon en haar collega’s stelden me enorm op mijn gemak. Wat een lieverds! Het werd een dag om nooit te vergeten: knippen, highlights, balayage, koffie met bonbons… en pure warmte.
Na zeven uur liep ik naar buiten – op de fiets, maar het voelde alsof ik vloog. Ik hoefde me niet meer te schamen voor mijn zelf geknipte haar. Ik voelde me zó veel zekerder.
Deze ervaring zal ik nooit vergeten. Het is het begin van een nieuwe periode, een periode waarin ik er ook weer voor mezelf mag zijn.
Dank je wel, lieve Karin, Sharon en alle dames van Shairs.
Jullie gaven me een onvergetelijke dag én een waardevolle boost.
Ik ben jullie intens dankbaar.
Liefs,
Monica
