“Endometriose , een Onzichtbare strijd die miljoenen vrouwen raakt”
Jarenlang aankloppen bij huisartsen, gynaecologen, spoedeisende hulp. Elke keer met dezelfde klacht: hevige buikpijn, cyclus klachten, vermoeidheid. Maar steeds weer te horen krijgen dat het erbij hoorde en dat het stress was. Het gemis van een écht luisterend oor, iemand die de klachten serieus nam. Pas na jaren de diagnose endometriose – en eindelijk erkenning voor de pijn. Zorgverleners spelen daarom een cruciale rol in dit traject.
Het verhaal van Chantal,
Mijn naam is Chantal, ik ben 36 jaar en woon in Arnhem, samen met mijn dochter van 8 jaar oud. Vanaf het eerste moment ben ik een trotse en betrokken moeder. Ik ben een positief en energiek mens, houd van gezelligheid, koken, dagjes uit en fijne etentjes met vrienden. Ook heb ik jarenlang met veel plezier gebakken als hobby. Maar achter mijn glimlach gaat al jaren iets schuil waar veel mensen niets van merken: ik leef met endometriose.
Eigenlijk begon het al bij mijn allereerste menstruatie – hevige, verlammende pijnen waar niemand iets mee kon. “Het hoort erbij”, kreeg ik vaak te horen. Maar diep vanbinnen wist ik dit is niet normaal.
Ondanks die pijn was ik altijd werklustig. Ik wilde er zijn voor mijn dochter, mijn bedrijf draaiende houden en mijn huishouden op orde. Maar terwijl ik probeerde alles goed te doen, liep ik jarenlang van dokter naar specialist, van onderzoek naar onderzoek. Steeds weer kreeg ik dezelfde antwoorden: “We kunnen niets vinden.” “Zo’n mooie baarmoeder, daar is niets mis mee.” En ik vroeg me af: zit het dan tussen mijn oren?
Pas na zeven jaar besloot ik een second opinion aan te vragen. Die arts vond wél wat: op meerdere plekken in mijn buik bleek endometriose aanwezig. Eindelijk had mijn pijn een naam. Ik kreeg medicatie die tijdelijk verlichting bracht, maar de klachten kwamen steeds in golven terug.
Inmiddels ben ik vijf jaar verder, en zijn de ups en downs gebleven. De ene periode zijn de medicijnen effectief, de andere keer is de pijn ondraaglijk. Er wordt gesproken over een operatie, en ik blijf met mijn arts zoeken naar wat op de lange termijn wél helpt. Ik heb zelfs gevraagd of mijn baarmoeder verwijderd kan worden – een ingrijpend verzoek dat mijn arts voorlopig nog te risicovol vindt.
Toch verlang ik soms maar naar één simpele wens: één dag zonder pijn.
De pijn is dagelijks. Ze straalt uit naar mijn benen, rug, bekken. Zelfs plassen doet soms pijn, maar onderzoeken wijzen niets uit. Ik voel me vaak van het kastje naar de muur gestuurd. Niemand lijkt zich echt te willen branden aan mijn verhaal.
Vier maanden geleden gaf mijn lichaam het definitieve signaal: genoeg is genoeg. Ik kon niet meer. Ik moest noodgedwongen mijn werk als gastouder stoppen. Alles veranderde: mijn sociale leven, mijn financiële situatie, mijn energie en de pijn? Die bleef!
’s Nachts belde ik regelmatig de huisartsenpost, maar ook daar was de oplossing, meer pijnstillers. Ik voelde me machteloos. Mensen om me heen begrepen het niet. “Maar je ziet er toch goed uit?” “Je overdrijft toch niet een beetje?” “Gewoon een warme kruik en doorgaan!”
Maar ik kon niet meer doorgaan. Ik realiseerde me, ik heb mezelf veel te lang wijsgemaakt dat dit normaal was. Dat ik maar moest accepteren wat eigenlijk niet te dragen was.
Vandaag de dag weet ik: doorgaan is niet altijd de oplossing. Soms is het moedigste wat je kunt doen stil staan. Mijn lichaam schreeuwde om rust, om aandacht, om erkenning. Ik besefte dat ik mijn pijn eerst moest omarmen voordat ik écht kon gaan helen.
Een kennis gaf me een gouden tip “Waarom probeer je geen revalidatietraject?” Eerlijk gezegd had ik er nooit aan gedacht. Ik dacht dat revalidatie bedoeld was voor andere soorten klachten, niet voor pijn zoals de mijne.
Maar tot mijn verrassing reageerde mijn huisarts meteen positief, en ineens ging er iets open. Ik werd gehoord. Na de intake met het revalidatieteam – een arts, psycholoog en fysiotherapeut – voelde ik iets wat ik lang niet meer gevoeld had ” opluchting, hoop en vertrouwen“
Ik ben nu gestart met een intensief revalidatietraject. De pijn is er nog steeds, maar ik leer er anders mee omgaan. Het biedt perspectief. Vanuit hier hoop ik straks ook een operatie aan te kunnen, goed te herstellen en opnieuw te kunnen bouwen aan mijn leven. Terug naar de dingen waar ik van houd: werken, er zijn voor mijn dochter, en genieten van het leven.
Door mijn ziekte moest ik op veel dingen besparen. Een simpel uitje naar het zwembad voelde als een luxe. Even naar de kapper of nagelstudio zat er niet meer in. Tot ik in contact kwam met Karin van de Beautybank. Eerst voelde het alsof mijn probleem ‘te klein’ was, alsof ik me niet moest aanstellen. Maar Karin luisterde, begreep, en hielp. En ineens voelde ik” ik mag er zijn” De behandelingen geven me een stukje zelfvertrouwen en welzijn terug. Het helpt niet alleen van buiten, maar vooral van binnen.
Ik wil mijn verhaal delen omdat ik weet dat ik niet de enige ben. Endometriose is een onzichtbare strijd die vaak niet erkend wordt – ook niet door de mensen die het dichtst bij je staan. Maar erkenning is essentieel. Niet alleen van anderen, maar ook van jezelf.
Soms wil ik opgeven, maar dan herinner ik me: het zit niet in mijn bloed.
Ik geef niet op. Ik geef alleen even gas terug. En dat is oké.
Met liefde,
Chantal,
bron informatie over Endometriose : endometriosekliniek.nl
